13 Νοε 2013

το πρώτο μου ladiesrun

Τον Αύγουστο του 2013 πήρα την απόφαση να τρέξω στο 2o ladiesrun που θα γινόταν στις 22 Σεπτεμβρίου στον Αστέρα της Βουλιαγμένης. Έχοντας την αυτοπεποίθηση ότι θα τερματίσω στον ημιμαραθώνιο του Δήμου Μαραθώνος (έτσι και έγινε...διάβασε εδώ αν δεν με πιστεύεις) έκλεισα τα 10K χωρίς όμως να γνωρίζω πολλές λεπτομέρειες για την διαδρομή.

Κι έρχεται η μέρα του αγώνα. Μαζί μου για support είχα την αδερφή μου Μαρία (που την σήκωσα από τα άγρια χαράματα για να είμαστε στην ώρα μας). Φτάνουμε στον Αστέρα όπου το προσωπικό ήταν φοβερά εξυπηρετικό. Μας έδωσαν κατευθύνσεις για το parking και μετά βουρ για την παραλαβή του αριθμού συμμετοχής και του goodie bag.

Γυναίκες παντού...στις τουαλέτες με χαρά να αλλάζουν τα μπλουζάκια τους, να βγάζουν αναμνηστικές φωτογραφίες με τις φίλες τους, να γνωρίζουν άλλες γυναίκες και να λένε τι τους έκανε να πάρουν μέρος. Μια γιορτή για το τρέξιμο και την γυναίκα.

Λίγο πριν την εκκίνηση συναντώ την Νίκκη με τον φίλο της Γιώργο όπου τα λίγα λόγια που είπαμε μου έδωσαν δύναμη και θάρρος για τον αγώνα. Αποχαιρετιόμαστε και πιάνουμε θέση στην αφετηρία.

Και μπαμ...άρχισε ο αγώνας!!!!

Ένα γυναικείο μπουλούκι ξεχύθηκε στις ανηφόρες του Αστέρα και ήδη από τα πρώτα μέτρα άρχισαν κάποιες να περπατούν. Σκέφτηκα μέσα μου πως αν κρατήσω χαμηλό ρυθμό θα μπορέσω να βγάλω τα χιλιόμετρα. Δυστυχώς οι εναλλαγές στη διαδρομή κούρασαν κι εμένα γρήγορα. Ήδη από το 6ο χλμ άρχισα στις ανηφόρες να περπατώ και στις κατηφόρες να τρέχω με κρατήματα. Στο προτελευταίο check point άρχισα να παραδίδω τα όπλα. Ευτυχώς ένας νεαρός από τα Holmes προσφέρθηκε να με συνοδεύσει μέχρι την είσοδο του συγκροτήματος. Αυτό ήταν που χρειαζόμουν για να πάρω ξανά μπρος και να τερματίσω σε 1:23:39.

Του χρόνου είχα πει πως θα έκανα τα 5Κ αλλά θα επιμείνω στα 10 γιατί θα είναι μια πολύ καλή προπόνηση για τα 42Κ!!!

15 Σεπ 2013

ο πρώτος μου ημιμαραθώνιος

Όλα ξεκίνησαν την άνοιξη που μας πέρασε όταν μπήκε το μικρόβιο του #1morekm μέσα μου κι σκέφτηκα ότι αφού μπορούν και τρέχουν οι άλλοι γιατί όχι κι εγώ. Έτσι πήγα αγόρασα παπούτσια για τρέξιμο και θήκη για το κινητό.

Και ήρθε η μέρα που μπήκα στο γήπεδο για τους πρώτους γύρους. Πριν προλάβω να κάνω 20m άρχισα να έχω δυσκολία στην αναπνοή. Χριστέ μου, σκέφτηκα, θα πεθάνω και στο τάφο μου θα γράφει "με προσπέρασε ο 65χρονος καθηγητής που είχα στη 2α γυμνασίου"! Με τα χίλια ζόρια και με την ανακοπή καρδιάς να μου χτυπάει την πόρτα έκανα 2.3K!!!

Την μεθεπόμενη μέρα πήγα για τρέξιμο στον πεζόδρομο της Νέας Μάκρης δίπλα στην θάλασσα. Πολύ πιο όμορφο σκηνικό και αρκετά ευχάριστο σαν διαδρομή. Εκείνη τη μέρα έκανα σχεδόν 3Κ.
Οι επόμενες προπονήσεις έγιναν κατά κύριο λόγο στον πεζόδρομο με ελάχιστες εξαιρέσεις όταν είχε πολύ αέρα πήγαινα στο γήπεδο.

Σε μια κουβέντα που είχα με την αντιδήμαρχο θεία μου ανέφερε πως στις αρχές Σεπτεμβρίου θα διοργανώσει ο δήμος μας ημιμαραθώνιο. Ώπα λέω εδώ είμαστε. Δηλώνω συμμετοχή στον τοπικό αγώνα και σαν να μην μου έφτανε αυτό εγγράφηκα και σε άλλους δυο αγώνες των 10Κ (LadiesRun, Athens Classic Marathon)!!!!

Άρχισαν οι προπονήσεις να γίνονται πιο εντατικές αλλά χωρίς να φορτώνω πολλά χιλιόμετρα στα πόδια μου. Οι μέρες περνούσαν κι εγώ δεν είχα κάνει τίποτα που να πλησιάζει έστω και την μισή διαδρομή του ημιμαραθωνίου. Ώσπου δυο βδομάδες πριν τον ημιμαραθώνιο κάνω 5Κ, 8Κ, 10Κ, 5Κ και σταματάω. Ότι είναι να γίνει θα γίνει λέω. Ας είναι αυτός ο αγώνας μια καλή προπόνηση για τους άλλους δυο.

Κι έρχεται η μέρα του αγώνα.

Φτάνω στην αφετηρία του Μαραθώνιου Δρόμου με έναν φίλο 1 ώρα πριν την εκκίνηση. Χαβαλεδιάζουμε λιγάκι με τους ήδη πορωμένους που έχουν κάνει τουλάχιστον 20 γύρους στο γήπεδο, με αυτούς που καπνίζουν πούρα (!!!) και με τους ηλικιωμένους που όμως είμαστε σίγουροι ότι θα δούμε την πλάτη τους πολύ γρήγορα.

Η ώρα πια είναι 8:55 και προχωράμε προς την αφετηρία. Ρυθμίζουμε τα αππλικέσιο μας, χαιρετιόμαστε με τον φίλο μου, βάζουμε τα ακουστικά μας και είμαστε σε θέση ετοιμότητας.

Στις 9 ακριβώς δίνεται η εκκίνηση και αρχίζω να τρέχω. Από τα πρώτα κιόλας μέτρα ήδη είχε αρχίσει να ξεκαθαρίζει το τοπίο. Δεν με ένοιαζε που είχα μείνει πίσω αλλά το να τρέξω όσο πιο μακριά μπορώ.

Όπως τα είχα υπολογίσει κατά τις 10:00 θα πέρναγα από το κέντρο της Νέας Μάκρης. Έτσι και έγινε. Στην οικογενειακή μας επιχείρηση απέξω είχε στηθεί η φαμίλια, το σόι, οι γείτονες και φίλοι που με αγωνία περίμεναν την άφιξη μου. Άδειος δρόμος όλος δικός μου. Στα αυτιά μου έπαιζε ένα από τα power songs που είχα επιλέξει.

Πραγματικά με υποδέχθηκαν σαν πρωταθλήτρια.

Λίγα μέτρα πριν την αναστροφή έχω αρχίσει να περπατάω ώσπου έρχεται μια κυρία από πίσω μου και με σπρώχνει φωνάζοντας μου "μη σταματάς...μην τα παρατάς...συνέχισε να τρέχεις". Έτρεξα για τα επόμενα 5Κ. Μέχρι τον τελευταίο ανεφοδιασμό πήγαινα λίγο τρέξιμο λίγο περπάτημα αλλά μόλις μπήκα στον Τύμβο άρχισε η αντίστροφη μέτρηση για να τα παρατήσω. Μετά σκέφτηκα πως έχω κάνει 17Κ μου υπολείπονται άλλα 4,1Κ και θα ήταν κρίμα να σταματήσω.

Όσο πλησίαζα στον τερματισμό έβλεπα τον κόσμο που είχε τερματίσει και έφευγε από το γήπεδο και φώναζαν σε μας τους τελευταίους των μοϊκανών "λίγο ακόμα έμεινε". 200m πριν τον τερματισμό άρχισε ο κόσμος να χειροκροτεί κι αυτό ήταν ένα boost που μου έδωσε κουράγιο να τρέξω τα τελευταία μέτρα. Το αστείο είναι πως δευτερόλεπτα πριν περάσω την αψίδα με πήρε ο φίλος μου τηλέφωνο και με ρώτησε "- που είσαι; - τερματίζω τώρα! - κάτσε έρχομαι να σε δω!".

Και τερμάτισα!!!!!

Δεν πίστευα στις δυνάμεις μου. Κι όμως δυο άνθρωποι πέρα από την οικογένειά μου πίστεψαν σε μένα και με ενθάρρυναν για το καλύτερο των αποτελεσμάτων. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στις Αλεξάνδρα & Νίκκη!!!!

Του χρόνου πάλι να είμαστε καλά!!!!