Τον Αύγουστο του 2013 πήρα την απόφαση να τρέξω στο 2o ladiesrun που θα γινόταν στις 22 Σεπτεμβρίου στον Αστέρα της Βουλιαγμένης. Έχοντας την αυτοπεποίθηση ότι θα τερματίσω στον ημιμαραθώνιο του Δήμου Μαραθώνος (έτσι και έγινε...διάβασε εδώ αν δεν με πιστεύεις) έκλεισα τα 10K χωρίς όμως να γνωρίζω πολλές λεπτομέρειες για την διαδρομή.
Κι έρχεται η μέρα του αγώνα. Μαζί μου για support είχα την αδερφή μου Μαρία (που την σήκωσα από τα άγρια χαράματα για να είμαστε στην ώρα μας). Φτάνουμε στον Αστέρα όπου το προσωπικό ήταν φοβερά εξυπηρετικό. Μας έδωσαν κατευθύνσεις για το parking και μετά βουρ για την παραλαβή του αριθμού συμμετοχής και του goodie bag.
Γυναίκες παντού...στις τουαλέτες με χαρά να αλλάζουν τα μπλουζάκια τους, να βγάζουν αναμνηστικές φωτογραφίες με τις φίλες τους, να γνωρίζουν άλλες γυναίκες και να λένε τι τους έκανε να πάρουν μέρος. Μια γιορτή για το τρέξιμο και την γυναίκα.
Λίγο πριν την εκκίνηση συναντώ την Νίκκη με τον φίλο της Γιώργο όπου τα λίγα λόγια που είπαμε μου έδωσαν δύναμη και θάρρος για τον αγώνα. Αποχαιρετιόμαστε και πιάνουμε θέση στην αφετηρία.
Και μπαμ...άρχισε ο αγώνας!!!!
Ένα γυναικείο μπουλούκι ξεχύθηκε στις ανηφόρες του Αστέρα και ήδη από τα πρώτα μέτρα άρχισαν κάποιες να περπατούν. Σκέφτηκα μέσα μου πως αν κρατήσω χαμηλό ρυθμό θα μπορέσω να βγάλω τα χιλιόμετρα. Δυστυχώς οι εναλλαγές στη διαδρομή κούρασαν κι εμένα γρήγορα. Ήδη από το 6ο χλμ άρχισα στις ανηφόρες να περπατώ και στις κατηφόρες να τρέχω με κρατήματα. Στο προτελευταίο check point άρχισα να παραδίδω τα όπλα. Ευτυχώς ένας νεαρός από τα Holmes προσφέρθηκε να με συνοδεύσει μέχρι την είσοδο του συγκροτήματος. Αυτό ήταν που χρειαζόμουν για να πάρω ξανά μπρος και να τερματίσω σε 1:23:39.
Του χρόνου είχα πει πως θα έκανα τα 5Κ αλλά θα επιμείνω στα 10 γιατί θα είναι μια πολύ καλή προπόνηση για τα 42Κ!!!
Κι έρχεται η μέρα του αγώνα. Μαζί μου για support είχα την αδερφή μου Μαρία (που την σήκωσα από τα άγρια χαράματα για να είμαστε στην ώρα μας). Φτάνουμε στον Αστέρα όπου το προσωπικό ήταν φοβερά εξυπηρετικό. Μας έδωσαν κατευθύνσεις για το parking και μετά βουρ για την παραλαβή του αριθμού συμμετοχής και του goodie bag.
Γυναίκες παντού...στις τουαλέτες με χαρά να αλλάζουν τα μπλουζάκια τους, να βγάζουν αναμνηστικές φωτογραφίες με τις φίλες τους, να γνωρίζουν άλλες γυναίκες και να λένε τι τους έκανε να πάρουν μέρος. Μια γιορτή για το τρέξιμο και την γυναίκα.
Λίγο πριν την εκκίνηση συναντώ την Νίκκη με τον φίλο της Γιώργο όπου τα λίγα λόγια που είπαμε μου έδωσαν δύναμη και θάρρος για τον αγώνα. Αποχαιρετιόμαστε και πιάνουμε θέση στην αφετηρία.
Και μπαμ...άρχισε ο αγώνας!!!!
Ένα γυναικείο μπουλούκι ξεχύθηκε στις ανηφόρες του Αστέρα και ήδη από τα πρώτα μέτρα άρχισαν κάποιες να περπατούν. Σκέφτηκα μέσα μου πως αν κρατήσω χαμηλό ρυθμό θα μπορέσω να βγάλω τα χιλιόμετρα. Δυστυχώς οι εναλλαγές στη διαδρομή κούρασαν κι εμένα γρήγορα. Ήδη από το 6ο χλμ άρχισα στις ανηφόρες να περπατώ και στις κατηφόρες να τρέχω με κρατήματα. Στο προτελευταίο check point άρχισα να παραδίδω τα όπλα. Ευτυχώς ένας νεαρός από τα Holmes προσφέρθηκε να με συνοδεύσει μέχρι την είσοδο του συγκροτήματος. Αυτό ήταν που χρειαζόμουν για να πάρω ξανά μπρος και να τερματίσω σε 1:23:39.
Του χρόνου είχα πει πως θα έκανα τα 5Κ αλλά θα επιμείνω στα 10 γιατί θα είναι μια πολύ καλή προπόνηση για τα 42Κ!!!
